Λιμόινοι υπάρχουν σε όλο τον κόσμο με την πάροδο του χρόνου και σε διάφορους βαθμούς βίας. Αυτές οι καταστάσεις, που χαρακτηρίζονται από την έλλειψη επαρκούς προσφοράς τροφίμων, μπορούν να προκληθούν από οποιονδήποτε παράγοντα. Τα πάντα, από τον πληθωρισμό έως τον πόλεμο, την πολιτική αναταραχή, τις φυσικές καταστροφές ή τις ασθένειες των καλλιεργειών μπορούν να πυροδοτούν έναν λιμό που έχει εκτεταμένες συνέπειες στον πληθυσμό μιας περιοχής ή μιας χώρας. Οι λιμόιες επηρέασαν κάθε ήπειρο στον κόσμο, αλλά η συχνότητα και η θέση των λιμού άλλαξε με την πάροδο του χρόνου.
Μια σύντομη ιστορία και λόγοι
Αν και η πείνα έχει μειωθεί σοβαρά με τη νεωτερικότητα και η πιο σοβαρή συνέβη πριν από αιώνες, οι λιμοί εξακολουθούν να είναι ανησυχητικά συχνές στον σύγχρονο κόσμο μας. Ευτυχώς, οι προσπάθειες των Ηνωμένων Εθνών και άλλες μορφές βοήθειας συνέβαλαν στη μείωση των ποσοστών θανάτου όταν εμφανίστηκε ο λιμός, αλλά οι συνέπειες των λιμών παραμένουν σοβαρές. Η σύγκρουση είναι ο κύριος παράγοντας στις περισσότερες πείνες του σήμερα.
Επιπλέον, ο λιμός συχνά εμφανίστηκε τον 16ο και 17ο αιώνα, εν μέρει λόγω των πρωτόγονων τεχνικών καλλιέργειας. Καθώς η γεωργία αναπτύχθηκε και προχώρησε, η εμπορευματοποίηση αυξήθηκε. Η αναγκαιότητα δημιούργησε μια αύξηση της παραγωγικότητας των αγροκτημάτων, καθώς οι αγρότες ζούσαν συχνά σε γη που ανήκει σε έναν ιδιοκτήτη σπιτιού. Αυτό σήμαινε ότι ενώ στο παρελθόν μια οικογένεια μπορούσε να καλλιεργήσει μόνο την τροφή που χρειαζόταν, οι περισσότερες εκμεταλλεύσεις έχουν πλέον εμπορικές ή βιομηχανικές πλεονασματικές καλλιέργειες. Καθώς οι κοινωνίες μεγάλωσαν και εκσυγχρονίστηκαν, οι αιτίες της πείνας άλλαξαν. Ενώ οι βελτιωμένες τεχνικές καλλιέργειας και οι αποδόσεις των καλλιεργειών ξεκαθάρισαν ορισμένα ζητήματα, η εκβιομηχάνιση, ο κυβερνητικός έλεγχος και ο πόλεμος έφεραν νέες ανησυχίες στο τραπέζι. Ο 20ος αιώνας είδε λιμούς με εξαιρετικά υψηλές απώλειες.
Μεγάλη κινεζική πείνα 1959-61
Η πιο θανατηφόρα πείνα στην ιστορία σημειώθηκε στην Κίνα μεταξύ 1959 και 1961. Αυτή η καταστροφή αναφέρεται συχνά ως μία από τις μεγαλύτερες ανθρωπογενείς καταστροφές, αν και η περιφερειακή ξηρασία παίζει ρόλο. Ο λιμός προκλήθηκε από έναν συνδυασμό πολιτικών και κοινωνικών παραγόντων που επέφερε η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Ξεκινώντας το 1958, το Great Leap Forward και οι κοινότητες των ανθρώπων δημιούργησαν ένα θανατηφόρο περιβάλλον που σκότωσε δεκάδες εκατομμύρια ζωές. Αυτές οι πολιτικές περιελάμβαναν ριζικές αλλαγές στην αγροτική πολιτική και απαγόρευση της ιδιοκτησίας της εκμετάλλευσης. Επιπλέον, οι αγρότες εκτρέπονται από τη γεωργία υπέρ της παραγωγής σιδήρου και χάλυβα, γεγονός που μείωσε σημαντικά την παραγωγή γεωργικών προϊόντων. Όλα αυτά οδήγησαν σε σημαντική μείωση της παραγωγής σιτηρών της Κίνας και σε εκτεταμένη έλλειψη τροφίμων. Ενώ οι κυβερνήσεις έχουν αναφέρει περίπου 15 εκατομμύρια θανάτους, οι ειδικοί συμφωνούν ότι ο αριθμός των θανάτων είναι υψηλότερος και ο αριθμός κυμαίνεται από 20 έως 50 εκατομμύρια.
1907 Κινεζική πείνα
Η Βόρεια Κίνα υπέφερε από λιμό που σκότωσε 25 εκατομμύρια ζωές. Αυτός ο λιμός προκλήθηκε από έντονες βροχοπτώσεις κατά τη διάρκεια της καλλιεργητικής περιόδου, οι οποίες κατέστρεψαν πολλά φυτά και εμπόδισαν την παραγωγή τροφίμων. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, σχεδόν 40.000 τετραγωνικά μίλια γης στις επαρχίες Honan, Kiang-su και Anhui πλημμύρισαν. Περίπου το 10% του πληθυσμού της βόρειας Κίνας πέθανε σε αυτήν την καταστροφή.
Chalisa και οι πείνες της Νότιας Ινδίας του 1782-84
Ο λιμός Chalisa εμφανίστηκε στη Βόρεια Ινδία από το 1783 έως το 1784 και ακολούθησε παρόμοιο λιμό που είχε συμβεί στη Νότια Ινδία το προηγούμενο έτος. Ασυνήθιστα ζεστός καιρός πέρασε από την Ινδία το 1780 και συνεχίστηκε για τα επόμενα χρόνια, προκαλώντας σοβαρή ξηρασία. Λόγω της υπερβολικής ζέστης και της έλλειψης βροχής, οι καλλιέργειες και οι πόροι τροφίμων εξαντλήθηκαν ή δεν μπορούσαν να αναπτυχθούν, προκαλώντας γρήγορα έλλειψη τροφίμων. Κατά τη διάρκεια και των δύο λιμών, σημειώθηκαν περισσότεροι από 11 εκατομμύρια θάνατοι και ο πληθυσμός μειώθηκε δραστικά, ειδικά στην επικράτεια του Δελχί.
Πείνα της Βεγγάλης του 1770, οι πιο θανατηφόρες πείνες στην ιστορία
Το 1770, η Βεγγάλη επλήγη από μια καταστροφική πείνα που εξάλειψε περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού της. Ο λιμός εμφανίστηκε λόγω της υπερβολικής ξηρασίας και της έλλειψης καλλιεργειών. Στη συνέχεια, η περιοχή κυβερνήθηκε από την East India Trading Company και η εστίασή τους στο κέρδος επιδείνωσε σημαντικά το πρόβλημα. Παρά την επιδείνωση των γεωργικών συνθηκών, οι φόροι αυξήθηκαν και οι καλλιέργειες μετατοπίστηκαν από το ρύζι στο πιο κερδοφόρο όπιο και λουλακί. Αυτό σήμαινε ότι οι αγρότες όχι μόνο αγωνίστηκαν να παράγουν τρόφιμα, αλλά αυτό που ήταν διαθέσιμο ήταν απρόσιτο. Ως αποτέλεσμα αυτής της κακοδιαχείρισης, σχεδόν 10 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από την πείνα.
Σοβιετική πείνα (Holodomor) 1932-33
Το 1932, η Σοβιετική Ένωση, με επικεφαλής τον Τζόζεφ Στάλιν, είδε έναν τεχνητό λιμό που σκότωσε εκατομμύρια στην Ουκρανία, το Καζακστάν, τον Βόρειο Καύκασο και τις Περιφέρειες του Βόλγα. Μεταξύ 1932 και 1933, οι πληθυσμοί αυτών των περιοχών, οι οποίοι τότε ήταν υπό τη σοβιετική κυριαρχία, μειώθηκαν απότομα. Καθώς οι ηγέτες στράφηκαν στη βιομηχανοποίηση παρά στη γεωργία, η πείνα ήταν πιο διαδεδομένη στις περιοχές παραγωγής σιτηρών. Απαγορεύτηκε επίσης η καλλιέργεια καλλιεργειών και η προμήθεια τροφίμων κατασχέθηκε, προκαλώντας μαζική πείνα. Οι λεπτομέρειες αυτού του λιμού έχουν συζητηθεί ευρέως, και ως εκ τούτου συζητούνται τα θύματα. Το 2003, τα Ηνωμένα Έθνη δήλωσαν ότι μεταξύ 7 και 10 εκατομμυρίων ανθρώπων πέθαναν από την πείνα ή τις επιπλοκές του.
Ρωσική πείνα 1921
Τα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου επηρέασαν πολύ τη Ρωσία. Οι πολιτικές αναταραχές και οι εμφύλιοι πόλεμοι κατά τη διάρκεια του 1917 οδήγησαν σε μια αιματηρή επανάσταση και την αρχή της σοβιετικής κυριαρχίας. Τα τρόφιμα κατασχέθηκαν εκείνα τα χρόνια και αυτά τα υλικά δόθηκαν σε Μπολσεβίκους στρατιώτες. Αυτό, με τη σειρά του, είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση της παραγωγής τροφίμων, καθώς ορισμένοι επέλεξαν να μην καλλιεργήσουν καλλιέργειες που δεν θα τους επέτρεπαν να φάνε. Καθώς εφαρμόστηκαν πολιτικές για τη μείωση των εντάσεων μεταξύ των αγροτών και των αρχών, υπήρχε τρομερή έλλειψη καλλιέργειας στη λεκάνη του Βόλγα. Ως αποτέλεσμα, περίπου 5 εκατομμύρια Ρώσοι έχασαν τη ζωή τους.
Πείνα Βόρειας Κορέας 1994-98
Ένας από τους πιο καταστροφικούς λιμούς των σύγχρονων εποχών, ο λιμός της Βόρειας Κορέας, ή ο Μάρτιος του Πάσους, διήρκεσε από το 1994 έως το 1998. Αυτός ο λιμός προκλήθηκε από ένα συνδυασμό φυσικών αιτιών και δικτατορικού κανόνα. Το 1995, σημειώθηκε μεγάλη πλημμύρα στη Βόρεια Κορέα που κατέστρεψε περισσότερους από ένα εκατομμύριο τόνους σιτηρών. Η «στρατιωτική πρώτη» πολιτική της Βόρειας Κορέας σήμαινε επίσης ότι οι πόροι, το ανθρώπινο δυναμικό και ο εφοδιασμός τροφίμων διοχετεύτηκαν στον στρατό παρά στους πολίτες. Σε αυτήν την περίπτωση, εκατομμύρια άνθρωποι δεν μπορούσαν να βρουν φαγητό. Η ξένη βοήθεια συνέβαλε στη μείωση του αριθμού των θανάτων και ελήφθησαν περίπου 3,5 τόνοι δωρεών τροφίμων. Παρ 'όλα αυτά, ο αριθμός των νεκρών εκτιμάται σε περίπου 3 εκατομμύρια, αν και οι αριθμοί λέγεται ότι δεν αναφέρονται σημαντικά από τις αρχές της Βόρειας Κορέας.
Περσική πείνα 1917-19
Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε μια περίοδο πείνας και ασθενειών σε μεγάλο μέρος της Περσίας, η οποία τότε κυβερνήθηκε από τη δυναστεία Qajar. Ένας από τους κύριους παράγοντες αυτού του λιμού ήταν η διαδοχή σοβαρών ξηρασιών που μείωσαν δραστικά τη γεωργική παραγωγή. Επιπλέον, τα παραγόμενα τρόφιμα κατασχέθηκαν από τις δυνάμεις κατοχής. Οι αλλαγές στο εμπόριο και οι γενικές αναταραχές κατά τη διάρκεια του πολέμου αύξησαν τους φόβους και δημιούργησαν καταστάσεις συσσώρευσης που επιδείνωσαν την κατάσταση. Αυτό προκάλεσε πείνα μεγάλης κλίμακας. Αν και δεν αποκαλύπτεται ο ακριβής αριθμός θανάτων, υποστηρίζεται ότι περίπου 2 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.
Ιρλανδικός λιμός πατάτας 1845-1853
Ένα άλλο από τα χειρότερα λιμό είναι η ιρλανδική λιμός πατάτας, η οποία σημειώθηκε μεταξύ 1845 και 1853. Προκαλείται από μια ασθένεια καλλιέργειας που σκότωσε τις περισσότερες πατάτες της Ιρλανδίας. Οι πατάτες ήταν η μεγαλύτερη πηγή τροφίμων εκείνη την εποχή, ειδικά για τους φτωχούς πολίτες, και η έλλειψη πατάτας σήμαινε σοβαρή έλλειψη τροφίμων. Καθώς οι καλλιέργειες είναι περιορισμένες, ο ιρλανδικός λαός χρειαζόταν βοήθεια για να έχει αρκετή τροφή για να επιβιώσει. Ωστόσο, τα βρετανικά εθνικά πλοία εμπόδισαν τη βοήθεια άλλων εθνών, προκαλώντας έτσι περισσότερους θανάτους και πείνα. Ως αποτέλεσμα του λιμού, περίπου το 25% των πολιτών της χώρας εξοντώθηκε και μεταξύ 1 και 2 εκατομμυρίων ανθρώπων κατέφυγαν στη Βόρεια Αμερική.