Apabila ibu bapa memaksa kanak-kanak makan, mereka secara tidak sengaja memberikan mesej berikut.
1- Kami memberi mesej kepunyaan. Anda perlu memakannya kerana anda adalah milik saya. Cawan ini milik saya dan saya tidak mahu meletakkan air di dalamnya, saya tidak akan. Saya akan memberi makan semua yang saya mahu, seperti saya mengisi kaca, cara saya mahu. Saya memutuskan untuk makan kerana anda adalah saya. Anda perlu makan, anda tidak mempunyai pilihan.
2- Anda tidak penting sebagai individu. Daftar.
3 - Anda mempunyai masalah, kerana anda tidak mahu makan. Anda seorang budak lelaki yang sihat, anda mahu makan.
4- Selama anda makan makanan anda, anda layak untuk saya. Saya sayang awak selagi awak ada. Anak-anak yang baik menyimpan kata ayah ibu. Anda akan makan
- Anda tidak tahu. Saya seorang ibu.
6- Saya tidak percaya kepada anda, jika anda meninggalkannya kepada diri anda sendiri, anda akan mati kelaparan. Anda seorang lelaki kecil seperti anda tidak tahu awak lapar. Saya tidak boleh mempercayai anda.
7 Saya tidak nampak potensi, kerana saya tidak mempercayai anda, saya ingin membuat anda corak. Saya mahu menaikkan corak
Ibu bapa yang memaksa kanak-kanak makan menyebabkan anaknya diseksa. Kanak-kanak yang menjalani hukuman ini memaksa anda.
Bagaimana anda memberikan makanan kepada kanak-kanak?
Kita mesti memberi tanggungjawab kepada kanak-kanak itu dengan membuat kenyataan kepada kanak-kanak. Apa yang kita makan adalah perkara yang menjadi perhatian kita. Persoalan apa yang anak anda harus makan adalah perkara seorang kanak-kanak. Dia akan menentukan berapa banyak makanan untuk dimakan dan diminum. Adalah menjadi tanggungjawab kami untuk meletakkan makanan di hadapannya, tetapi tanggungjawabnya untuk dimakan.
Kita hanya perlu menggalakkan. Berkongsi jadual yang sama harus menggalakkan anak makan bersama.
Apa yang perlu dilakukan jika anak kita tidak mahu makan?
OK, anda mungkin tidak mahu makan ini, tetapi makan seterusnya selepas jam itu. Sehingga itu, kita tidak mempunyai apa-apa seperti burger itu.
Terserah anda untuk makan malam anda. Jika kanak-kanak belajar dari pengalamannya, anak anda akan mula makan.
Kita tidak boleh memaksa kanak-kanak makan. Jangan paksa tenaga kanak-kanak yang makan, berdasarkan kuasa mereka sendiri membuat keputusan. Sebelum keju, maka roti, paksaan menjadi konflik.
Anda tentu tidak mengancam anak itu. Sekiranya anda tidak makan makanan anda, kami tidak mahu mencintai saya. Sekiranya anda tidak makan makanan anda, saya akan meninggalkan anda. Mereka tidak boleh mengancam anak-anak mereka. Jangan biarkan kanak-kanak hidup dalam trauma. Orang yang paling penting dalam kehidupan anak adalah ibunya. Jangan menakutkan anak-anak anda seperti itu.
Kepuasan anak adalah pelan kedua. Ia harus menjadi perancang pertama untuk kanak-kanak belajar makan sendiri. Seorang kanak-kanak yang telah mencapai usia satu boleh makan sendiri. Kami tidak mempunyai hak untuk makan selepas memberi makan kepada anak. Anak anda harus belajar makan dengan anda sebagai contoh.
Anda tidak boleh menaikkan orang yang sihat dengan paksa memberi makan kepada kanak-kanak.
Kanak-kanak mesti belajar tanggungjawab dalaman tanpa dikenakan.
Mentaliti kanak-kanak harus seperti ini.
Saya adalah orang yang boleh membuat pilihan.
Ibu saya mempercayai saya.
Saya mempunyai minda.
Saya boleh memilih apabila saya tahu perkara.
Kita perlu memaklumkan segala-galanya terlebih dahulu untuk memberi kanak-kanak tabiat makan. Kita tidak boleh melakukan ini secara peribadi untuk kanak-kanak itu. Kita harus kelihatan seperti penggera am.
Datang kepada budak lelaki, datang ke meja, tidak sesuai untuk memberi notis khas bahawa anak sedang menyiapkan makanan.
"Setiap orang mempunyai 15 minit untuk menyediakan makanan!". Itulah cara yang betul untuk dipanggil.
Kanak-kanak perlu digalakkan dan dihargai.