ความอดอยากที่ร้ายแรงที่สุดในประวัติศาสตร์

ความอดอยากมีอยู่ทั่วโลกเมื่อเวลาผ่านไปและในระดับที่แตกต่างกันของความรุนแรง สถานการณ์เหล่านี้โดดเด่นด้วยการขาดแหล่งอาหารที่เพียงพออาจเกิดจากปัจจัยใด ๆ ทุกอย่างตั้งแต่อัตราเงินเฟ้อสู่สงครามความวุ่นวายทางการเมืองภัยพิบัติทางธรรมชาติหรือโรคพืชสามารถจุดประกายความอดอยากที่มีผลกระทบอย่างกว้างขวางต่อประชากรในภูมิภาคหรือประเทศ ความอดอยากส่งผลกระทบต่อทุกทวีปในโลก แต่ความถี่และตําแหน่งของความอดอยากเปลี่ยนไปตามช่วงเวลา

ประวัติโดยย่อและเหตุผล
แม้ว่าความกันดารอาหารจะลดน้อยลงตามความรุนแรงของความทันสมัย และเหตุการณ์ที่รุนแรงที่สุดเกิดขึ้นเมื่อหลายศตวรรษก่อน ความกันดารอาหารยังคงเกิดขึ้นได้ทั่วไปอย่างน่าตกใจในโลกสมัยใหม่ของเรา โชคดีที่ความพยายามของสหประชาชาติและความช่วยเหลือรูปแบบอื่นๆ ช่วยลดอัตราการเสียชีวิตเมื่อเกิดความอดอยาก แต่ผลที่ตามมาของการกันดารอาหารยังคงรุนแรง ความขัดแย้งเป็นปัจจัยหลักในการกันดารอาหารส่วนใหญ่ในปัจจุบัน
นอกจากนี้ ความอดอยากมักเกิดขึ้นในศตวรรษที่ 16 และ 17 ส่วนหนึ่งเนื่องมาจากเทคนิคการทำการเกษตรแบบโบราณ เมื่อการเกษตรพัฒนาและก้าวหน้า การค้าก็เพิ่มขึ้น ความจำเป็นดังกล่าวทำให้ผลผลิตในฟาร์มเพิ่มขึ้น เนื่องจากเกษตรกรมักอาศัยอยู่บนที่ดินของเจ้าของบ้าน ซึ่งหมายความว่าแม้ว่าก่อนหน้านี้ครอบครัวจะปลูกได้เพียงอาหารที่จำเป็น แต่ฟาร์มส่วนใหญ่ในปัจจุบันมีพืชผลทางการเกษตรหรือทางอุตสาหกรรมที่เกินดุล เมื่อสังคมเติบโตขึ้นและทันสมัย สาเหตุของการกันดารอาหารก็เปลี่ยนไป ในขณะที่เทคนิคการทำการเกษตรที่ดีขึ้นและผลผลิตพืชผลสามารถแก้ไขปัญหาบางอย่างได้ อุตสาหกรรม การควบคุมของรัฐบาล และสงครามได้นำข้อกังวลใหม่ๆ มาสู่โต๊ะ ศตวรรษที่ 20 เห็นความอดอยากด้วยความสูญเสียที่สูงมาก

การกันดารอาหารครั้งใหญ่ของจีน ค.ศ. 1959-61
ความอดอยากที่ร้ายแรงที่สุดในประวัติศาสตร์เกิดขึ้นในประเทศจีนระหว่างปี 2502 ถึง 2504 ภัยพิบัตินี้มักถูกอ้างถึงว่าเป็นภัยพิบัติที่มนุษย์สร้างขึ้นที่ใหญ่ที่สุดครั้งหนึ่งแม้ว่าภัยแล้งในภูมิภาคจะมีบทบาท การกันดารอาหารเกิดจากปัจจัยทางการเมืองและสังคมร่วมกันซึ่งเกิดจากสาธารณรัฐประชาชนจีน เริ่มต้นในปี 1958 การก้าวกระโดดครั้งใหญ่และชุมชนของผู้คนได้สร้างสภาพแวดล้อมที่อันตรายถึงชีวิตซึ่งคร่าชีวิตผู้คนไปหลายสิบล้านคน นโยบายเหล่านี้รวมถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงในนโยบายการทำฟาร์มและการห้ามเจ้าของฟาร์ม นอกจากนี้ ชาวนายังถูกหันเหจากการเกษตรเพื่อหันมาสนใจการผลิตเหล็กและเหล็กกล้า ซึ่งทำให้ผลผลิตทางการเกษตรลดลงอย่างมาก ทั้งหมดนี้ส่งผลให้การผลิตธัญพืชของจีนลดลงอย่างมากและการขาดแคลนอาหารในวงกว้าง แม้ว่ารัฐบาลต่างๆ ได้รายงานผู้เสียชีวิตแล้วประมาณ 15 ล้านคน ผู้เชี่ยวชาญต่างเห็นพ้องกันว่ายอดผู้เสียชีวิตนั้นสูงขึ้นและตัวเลขอยู่ในช่วงตั้งแต่ 20 ถึง 50 ล้านคน

พ.ศ. 2450 ทุพภิกขภัยของจีน
ภาคเหนือของจีนประสบความอดอยากที่คร่าชีวิตผู้คนไป 25 ล้านคน ความอดอยากนี้เกิดจากฝนตกหนักในฤดูปลูก ซึ่งทำลายพืชจำนวนมากและขัดขวางการผลิตอาหาร ในช่วงเวลานี้ พื้นที่เกือบ 40,000 ตารางไมล์ในจังหวัด Honan, Kiang-su และ Anhui ถูกน้ำท่วม ประมาณ 10% ของประชากรทางตอนเหนือของจีนเสียชีวิตจากภัยพิบัติครั้งนี้

ชาลิสาและความอดอยากของอินเดียใต้ ค.ศ. 1782-84
การกันดารอาหารชาลิสาเกิดขึ้นในอินเดียตอนเหนือระหว่างปี พ.ศ. 2326 ถึง พ.ศ. 2327 และตามมาด้วยความอดอยากที่คล้ายกันที่เกิดขึ้นในอินเดียใต้ในปีที่แล้ว สภาพอากาศร้อนผิดปกติพัดผ่านอินเดียในปี พ.ศ. 2323 และดำเนินต่อไปอีกหลายปีข้างหน้า ทำให้เกิดภัยแล้งอย่างรุนแรง เนื่องจากความร้อนจัดและขาดฝน พืชผลและแหล่งอาหารจึงหมดลงหรือไม่สามารถเติบโตได้ ทำให้เกิดการขาดแคลนอาหารอย่างรวดเร็ว ในช่วงทุพภิกขภัยทั้งสองครั้ง มีผู้เสียชีวิตมากกว่า 11 ล้านคนและจำนวนประชากรลดลงอย่างมาก โดยเฉพาะในดินแดนเดลี

ความอดอยากในแคว้นเบงกอลในปี 1770 ความอดอยากที่อันตรายที่สุดในประวัติศาสตร์
ในปี ค.ศ. 1770 เบงกอลได้รับผลกระทบจากการกันดารอาหารอย่างรุนแรงซึ่งคร่าชีวิตผู้คนไปประมาณหนึ่งในสาม ความอดอยากเกิดขึ้นเนื่องจากความแห้งแล้งและการขาดแคลนพืชผลอย่างรุนแรง ภูมิภาคนี้ถูกปกครองโดยบริษัทการค้าอินเดียตะวันออก และการมุ่งเน้นที่ผลกำไรทำให้ปัญหารุนแรงขึ้นอย่างมาก แม้ว่าสภาพการทำฟาร์มจะแย่ลง ภาษีก็เพิ่มขึ้นและพืชผลก็เปลี่ยนจากข้าวเป็นฝิ่นและสีครามที่ทำกำไรได้มากกว่า นี่หมายความว่าชาวนาไม่เพียงแต่พยายามผลิตอาหารเท่านั้น แต่สิ่งที่หาได้ก็มีราคาที่เอื้อมไม่ถึง จากการจัดการที่ผิดพลาดนี้ ผู้คนเกือบ 10 ล้านคนเสียชีวิตจากความอดอยาก

การกันดารอาหารของสหภาพโซเวียต (โฮโลโดมอร์) ค.ศ. 1932-33
ในปี 1932 สหภาพโซเวียตซึ่งนำโดยโจเซฟ สตาลิน ได้เห็นการกันดารอาหารที่เกิดจากฝีมือมนุษย์ซึ่งคร่าชีวิตผู้คนนับล้านในยูเครน คาซัคสถาน คอเคซัสเหนือ และภูมิภาคโวลก้า ระหว่างปี 1932 และ 1933 ประชากรในพื้นที่เหล่านี้ ซึ่งตอนนั้นอยู่ภายใต้การปกครองของสหภาพโซเวียต ลดลงอย่างรวดเร็ว เมื่อผู้นำหันไปสู่อุตสาหกรรมมากกว่าเกษตรกรรม ความอดอยากเป็นที่แพร่หลายมากที่สุดในภูมิภาคที่ผลิตธัญพืช การปลูกพืชยังถูกห้ามและยึดเสบียงอาหาร ทำให้เกิดความอดอยากจำนวนมาก รายละเอียดของความอดอยากนี้ได้รับการกล่าวถึงอย่างกว้างขวาง และด้วยเหตุนี้จึงมีการถกเถียงถึงจำนวนผู้เสียชีวิต ในปี 2546 องค์การสหประชาชาติประกาศว่ามีผู้เสียชีวิตระหว่าง 7 ถึง 10 ล้านคนจากความอดอยากหรือภาวะแทรกซ้อน

รัสเซียกันดารอาหาร 2464
ปีของสงครามโลกครั้งที่หนึ่งส่งผลกระทบอย่างมากต่อรัสเซีย ความไม่สงบทางการเมืองและสงครามกลางเมืองระหว่างปี 1917 นำไปสู่การปฏิวัตินองเลือดและการเริ่มต้นการปกครองของสหภาพโซเวียต วัสดุอาหารถูกริบในช่วงหลายปีที่ผ่านมาและวัสดุเหล่านี้มอบให้กับทหารบอลเชวิค ส่งผลให้การผลิตอาหารลดลง เนื่องจากบางคนเลือกที่จะไม่ปลูกพืชผลที่ไม่ได้รับอนุญาตให้รับประทาน เนื่องจากมีการวางนโยบายเพื่อลดความตึงเครียดระหว่างชาวนาและเจ้าหน้าที่ จึงเกิดการขาดแคลนพืชผลอย่างรุนแรงในลุ่มน้ำโวลก้า เป็นผลให้ชาวรัสเซียประมาณ 5 ล้านคนเสียชีวิต

ความอดอยากของเกาหลีเหนือ 1994-98
หนึ่งในความอดอยากที่ทำลายล้างที่สุดในยุคปัจจุบัน คือ การกันดารอาหารของเกาหลีเหนือหรือเดือนมีนาคมของความทุกข์ทรมาน กินเวลาตั้งแต่ปี 1994 ถึง 1998 ความอดอยากนี้เกิดจากสาเหตุธรรมชาติและการปกครองแบบเผด็จการรวมกัน ในปี 1995 เกิดอุทกภัยครั้งใหญ่ในเกาหลีเหนือซึ่งทำลายธัญพืชมากกว่าล้านตัน นโยบาย 'ทหารก่อน' ของเกาหลีเหนือยังหมายความว่าทรัพยากร กำลังคน และเสบียงอาหารถูกโอนไปยังกองทัพมากกว่าพลเรือน ในกรณีนี้ ผู้คนนับล้านไม่สามารถหาอาหารได้ ความช่วยเหลือจากต่างประเทศช่วยลดจำนวนผู้เสียชีวิต และได้รับบริจาคอาหารประมาณ 3.5 ตัน อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ ยอดผู้เสียชีวิตอยู่ที่ประมาณ 3 ล้านคน แม้ว่าตัวเลขดังกล่าวจะถูกรายงานโดยทางการเกาหลีเหนือต่ำกว่าความเป็นจริงอย่างมาก

การกันดารอาหารของชาวเปอร์เซีย ค.ศ. 1917-19
สงครามโลกครั้งที่ 1 ทำให้เกิดความอดอยากและโรคภัยไข้เจ็บในหลายพื้นที่ของเปอร์เซีย ซึ่งต่อมาปกครองโดยราชวงศ์คาจาร์ ปัจจัยสำคัญประการหนึ่งสำหรับการกันดารอาหารนี้คือความแห้งแล้งที่รุนแรงอย่างต่อเนื่องซึ่งทำให้ผลผลิตทางการเกษตรลดลงอย่างมาก นอกจากนี้ อาหารที่ผลิตถูกยึดโดยกองกำลังยึดครอง การเปลี่ยนแปลงทางการค้าและความไม่สงบทั่วไปในช่วงสงครามทำให้เกิดความกลัว และสร้างสถานการณ์กักตุนที่ทำให้สถานการณ์แย่ลง สิ่งนี้ทำให้เกิดการกันดารอาหารครั้งใหญ่ แม้ว่าจะไม่ได้เปิดเผยจำนวนผู้เสียชีวิตที่แน่นอน แต่ก็มีการอ้างว่ามีผู้เสียชีวิตประมาณ 2 ล้านคน

ความอดอยากมันฝรั่งไอริช 1845-1853
ความอดอยากที่เลวร้ายที่สุดอีกประการหนึ่งคือความอดอยากของมันฝรั่งไอริช ซึ่งเกิดขึ้นระหว่างปี 2388 ถึง พ.ศ. 2396 สาเหตุนี้เกิดจากโรคพืชผลที่ฆ่ามันฝรั่งส่วนใหญ่ของไอร์แลนด์ มันฝรั่งเป็นแหล่งอาหารที่ใหญ่ที่สุดในขณะนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนยากจน และการขาดแคลนมันฝรั่งหมายถึงการขาดแคลนอาหารอย่างรุนแรง เนื่องจากพืชผลมีจำกัด ชาวไอริชจึงต้องการความช่วยเหลือเพื่อให้มีอาหารเพียงพอสำหรับการดำรงชีวิต อย่างไรก็ตาม เรือประจำชาติของอังกฤษขัดขวางความช่วยเหลือจากชาติอื่น ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตและความอดอยากมากขึ้น อันเป็นผลมาจากการกันดารอาหาร ประมาณ 25% ของพลเมืองของประเทศถูกกำจัด และระหว่าง 1 ถึง 2 ล้านคนหนีไปอเมริกาเหนือ

INFOUNTAIN.NET

ความอดอยากที่ร้ายแรงที่สุดในประวัติศาสตร์